Een bevaltrauma hebben, dat klinkt nogal heftig vond ik. Bij mij viel het best mee, toch? Ik had alleen even wat hulp gehad van een vacuümpomp en daar kon ik me maar niet bij neerleggen. En nu ik zwanger was van de tweede, wilde ik niet dat dit elkaar zou beïnvloeden, maar een trauma, neeeuhh...
De bevalling van onze eerste dochter was prachtig, tot het moment dat ze niet verder leek te komen. Ik zat heerlijk in bad, maar toen alles stagneerde werd in overleg besloten uit bad te gaan. We hebben nog wat dingen geprobeerd, maar al snel werd besloten dat de gynaecoloog moest komen om over te gaan tot een vacuüm verlossing. Ik was volledig uitgeput, kon amper nog persen op een wee, dus na 5 kwartier persen riep ik letterlijk.. Help me maar.
Zo geschiedde en daar was ze, onze prachtige dochter. Maar shit, ik had het niet zelf gedaan en iedere keer als ik de plek op haar hoofd zag door de vacuümpomp, voelde ik me ZO ZO schuldig. Om mij heen zeiden mensen: maar je hebt in ieder geval een gezonde dochter, zonder de pomp waren jullie er waarschijnlijk beide niet meer geweest, wees blij dat het geen keizersnee is geworden, tot je hebt het echt zo knap gedaan, want in deze ligging was het niemand gelukt en onder het algemeen eindigt dit in een keizersnee. Tja, dat moest ik dan maar aannemen, maar voelen deed ik het niet.
Het herstel na m'n bevalling duurde lang en ik was echt gebroken. Kraamtranen? Hele rivieren heb ik gehuild. Mentale inspanning? Lukte niet.. en zorgen voor mijn dochter? Niemand op de wereld kon voor haar zorgen, behalve ikzelf en ik kon haar dan ook echt niet loslaten.
Langzaamaan ging het beter met me en stapte ik min of meer over het gevoel heen van m'n bevalling. Want, men had ook wel gelijk, ik had dit nooit gered alleen en ach... Zo erg is het toch niet?
Tot ik weer zwanger raakte en boem, daar waren alle gevoelens weer in alle hevigheid en ik wist, hier moet ik iets mee... Ik wilde namelijk niet 'op slot' gaan tijdens de bevalling en ik vond dat dit kindje een nieuwe start verdiende en mijn vorige ervaring, mijn ervaring met dit kindje niet in de weg mocht staan.
Via een vriendin kwam ik in contact met Jantina. Het eerste contact voelde meteen al zo vertrouwd en ook haar werkwijze sprak me aan.
We spraken af voor een herstelgesprek en ik keek er best wel tegenop. Ik dacht, dit gaat heftig en emotioneel worden. Maar niets van dat alles. Het was ZO'N bijzonder gesprek en alles viel op z'n plek en klopte ineens. Ik had m'n badbevalling vaak gevisualiseerd en in dat beeld keek mijn dochter mij aan terwijl ze geboren werd. En ineens realiseerde ik me, dat baby's juist naar beneden kijkend worden geboren. En ik snapte ineens dat ik al die tijd dus heb geweten dat ze zo lag en ik hulp nodig zou hebben, en me daarom ook heb laten helpen uiteindelijk.
Ik voelde me ZO licht na dit gesprek. Had ik dit maar veeeel eerder gedaan. Ik had echt niet het gevoel dat ik zo'n heftig trauma had en dat dit zo'n impact op mij heeft gehad. Daardoor heb ik onbewust zo lang met dit trauma rond gelopen. Ik had geen idee van wat er allemaal wel niet mee samenhangt (je kind niet los kunnen laten bijvoorbeeld), en zo waren nog een paar trauma's ontstaan. Uiteindelijk na 3 herstelgesprekken kreeg alles z'n plekje en kon ik me richten op de komst van onze nieuwe spruit.
Ook daarin begeleidde Jantina mij fantastisch. Samen hebben we een geboortewens opgesteld, de bevalling gevisualiseerd en vastgesteld welke punten ik nodig had om in vertrouwen te kunnen bevallen.
Vlak voor de bevalling waren er een paar pittige momentjes, ik moest bijvoorbeeld voor echo ivm een stuitligging. Het moment dat de verloskundige haar twijfel uitsprak over de ligging, had ik eigenlijk neiging haar uit te lachen, omdat ik zeker wist dat ze goed lag. Maar toch twijfel je en word je heel onzeker. Ook toen was Jantina er voor me, en wat bleek? Ze lag inderdaad goed, dus weer een bevestiging dat ik echt op m'n gevoel mocht vertrouwen.
Daarnaast is onze dochter uiteindelijk geboren met 41+6. De keuzes die we moesten maken ivm het overtijd zijn stonden haaks op het gevoel van vertrouwen hebben, maar ook in deze periode kon ik op Jantina bouwen.
De uiteindelijke bevalling was prach-tig. Compleet anders dan ik voor ogen had, maar wel precies zoals ik het wilde. Ik ging voor een badbevalling, maar na ongeveer 10 min in bad concludeerden m'n man, verloskundige en ik dat ik het niet kon vinden. Dus hup, uit bad. En juist omdat ik voor mezelf had besloten te luisteren naar m'n lichaam en autonome keuzes te maken, kon ik zo makkelijk switchen en m'n plan bijstellen. Mijn wens was zo veel mogelijk een hands-off bevalling en alles vanuit autonomie en daar gaf de verloskundige me alle ruimte toe. Uiteindelijk na veelvuldig en goed overleg heeft zij toch mijn vliezen geprikt, omdat voor mij het zelf uit kunnen drijven nu zwaarder woog dan het feit dat ik dat kleine duwtje nodig had, misschien net iets eerder dan dat m'n lichaam dit had bedacht. En m'n vliezen waren nog niet geprikt, of twee persweeën later was onze dochter er al.
Ook in dit geval, wist ik eigenlijk al dat de bevalling zo zou 'beginnen'. Iedere keer dat ik mijn bevalling visualiseerde zag ik gebroken vliezen voor me, op de klassieke filmscenario manier zeg maar. Dat vond ik gek, want ik weet dat die kans zeer klein is. Maar, mijn beeld bleek toch te kloppen, want de gebroken vliezen waren inderdaad een soort van startpunt dat ik nodig had. Dus waarschijnlijk heb ik ook in dit geval me er daarom aan over kunnen geven. Én deze keer was het volledig mijn eigen keuze op een door mij gekozen moment. De verloskundige had het namelijk al eerder aangeboden, maar toen voelde het nog niet goed. Het gevoel dat de keus aan mij is geweest, dat is alles bepalend geweest.
In de kraamweek kwam Jantina langs om ons intensieve traject af te ronden. En ik kon haar met zoveel trots vertellen over mijn bevalling! Compleet anders, maar precies zoals ik wilde. En de kers op de taart? Ik ben bij beide meisjes in exáct dezelfde kamer bevallen in het ziekenhuis. Het feit dat ik me volledig op m'n gemak kon voelen op een plek waar ik eerder een trauma opliep, maakte het cirkeltje rond. Dát is het ultieme bewijs dat ik volledig hersteld ben van mijn trauma('s), vertelde Jantina me. En dat allemaal door een ogenschijnlijk simpele gesprekstechniek en iemand die er voor je is en onvoorwaardelijk luistert. Ik durf te stellen, dat het mijn leven heeft veranderd en daar ben ik Jantina eeuwig dankbaar voor!

Na de geboorte van onze 1e dochter merkte ik dat de keizersnede ervaring met toch best dwars zat. Ik besloot om hiermee aan het werk te willen en kwam bij Jantina terecht. Ik wilde zelf niet van een trauma spreken, maar elke ervaring die nu nog negatief voelt doet er toe. Meteen bij het eerste contact voelde ik de oprechte aandacht van Jantina. Oordeelloos luisteren, echt luisteren. Dat kunnen niet veel mensen, bij Jantina voelde dit heel natuurlijk. Het was confronterend maar ook helend om te geboorte weer te bespreken met volledige aandacht voor mijn ervaring. Door de ruimte, de stilte en de oordeelloze aandacht kon ik mijn emoties doorvoelen. Jantina nodigde me uit om mijn ideale situatie te visualiseren en stelde hierbij passende vragen die steeds weer aansloten bij mijn verhaal. Na het herstelgesprek was Jantina steeds bereikbaar voor vragen en checkte ze steeds in, wat ik nodig had. De keizersnede ervaring was voor mijn gevoel nog steeds niet nodig geweest, en ik vond het nog steeds jammer dat het zo was gelopen.  Maar mijn gevoelens en gedachten konden dit nu beter laten rusten. Toen ik zwanger was van onze 2e dochter, merkte ik dat ik deze geboorte niet wilde laten beïnvloeden door het verleden. En ik besloot weer contact op te nemen met Jantina. Wederom wilde ze mij met alle liefde begeleiden. Wat volgde was een ontzettend bijzonder herstelgesprek samen met mijn oudste dochter. Hierin kon ik samen met haar de geboorte bespreken, en vertellen hoe ik het graag anders had gezien. Mijn dochter reageerde zo mooi, ze gaf duidelijk aan dat ze het niet erg vond dat ze uit mijn buik was gehaald. En ik realiseerde me dat deze gevoelens bij mij hoorden. En dat kon ik ook naar haar uiten, waarna ze dit aanhoorde en lekker weer bij haar papa in de tuin ging spelen. Prachtig! Ook deze keer was er steeds een check bij mij, hoe het ging, en was Jantina bereikbaar voor vragen en/of onzekerheden na de tijd. We spraken af om nog een herstelgesprek voor de komende geboorte te plannen. Hierin kreeg ik weer alle ruimte om mijn ideale baring te visualiseren. Tot in mijn vezels voelde ik me zeker, dat dit zo ging gebeuren. Aan het einde van de zwangerschap twijfelde ik nog, en ook toen kon ik rekenen op de liefdevolle ondersteuning van Jantina. De baring is misschien niet zo gegaan zoals ik me visualiseerde, maar ik heb me precies zo gevoeld zoals ik wilde. Heel dankbaar voor de keuze om de herstelgesprekken en het contact met Jantina op deze manier gehad te hebben. En ik zou dit iedere zwangere met een eerdere negatieve ervaring of angst gunnen.

Ik heb Jantina leren kennen als een lieve, rustige en oprecht geïnteresseerde vrouw.

Ik kwam bij haar terecht doordat ik op zoek was naar iemand die mijn kon begeleiden in mijn mentale zoektocht. Na 3,5 jaar was ik (dmv een traject) eindelijk zwanger geraakt en ik kon niet echt blij zijn. Hoe moest ik omgaan met de gedachte dat het eindelijk gelukt was.

Jantina stelde mij in de gelegenheid om mijn verhaal te vertellen. Naderhand de vraag of er verder nog iets was, ja toch nog wel. Door het gesprek met Jantina ben ik er achter gekomen waar mijn verdriet/onzekerheid voor een groot deel vandaan is gekomen en hebben gekeken wat ik dan zou willen veranderen in de toekomst of wat mijn doel was van het herstelgesprek.

Helaas 3 weken na ons gesprek heb ik een miskraam gehad en had ons 2e gesprek een andere insteek. Immers was ik niet meer zwanger. Maar nog steeds heel fijn dat ik in gesprek kon met Jantina. Het doel/toekomst beeld wat ik tijdens het herstelgesprek heb gevormd is wel uitgekomen en ook goed om daar weer bij stil te staan.

Ikzelf heb een pedagogische achtergrond en aangegeven dat ik de 'gesprekstechnieken' wel ken. Jantina gaf gelijk aan dat ik het moest aangeven als ik er op wat voor reden dan ook niet mee door kon gaan. Gelukkig heb ik er geen last van gehad maar anders had ik me vrij genoeg gevoeld om dit aan te geven. Ze liet genoeg ruimte aan mij om alles te vertellen. Daarnaast is het ook fijn dat ik op alle momenten kan mailen, appen of bellen.

Ik zou zo weer terug gaan naar Jantina als ik daar behoefte aan heb.

"Het gesprek over geboorte in kaart heeft me heel veel gebracht. Het gaf me heel veel inzicht en nu een paar weken later merk ik pas echt goed wat het met me heeft gedaan. Het heeft me rustiger gemaakt, standvastiger, meer bewust van waarom ik dingen doe zoals ik doe. Mijn zelfvertrouwen is enorm gegroeid en ik zit beter in mijn vel dan ooit. Ook ben ik minder impulsief geworden. Ik kan dingen beter vanaf een afstand bekijken. En ook relativeer ik beter. Het voelt alsof ik uit de cocon ben gekropen, klaar om de wereld in te gaan. De onrust is weg. Heel erg bedankt Jantina."